عسل

عسل تا اوایل قرن بیستم درمانی مرسوم برای عفونت بود و با اختراع پنی‌سیلین کم‌کم استفاده از آن به فراموشی سپرده شد. اکنون استفاده از عسل در درمان زخم‌ها دوباره مرسوم شده است و محققان در پی کشف چگونگی تأثیر آن در مبارزه با عفونت‌های پوستی هستند. عسل خاصیت آنتی‌اکسیدانی، ضد باکتری و ضد قارچ دارد که آن را به دارویی ایده‌آل برای درمان زخم‌ها تبدیل کرده است. در آمریکا در درمان بیماری‌های پوستی از عسل مانوکا برای مرهم‌گذاری روی زخم‌ها استفاده می‌شود. عسل مانوکا از گرده‌‌ی گل‌های بوته‌ی مانوکا (نوعی گیاه دارویی) به دست می‌آید و محققان طی آزمایش‌های بالینی دریافته‌اند این نوع عسل می‌تواند بیش از ۲۵۰ نوع از باکتر‌ی‌های مقاوم به انواع آنتی‌بیوتیک‌ها را ریشه‌کن کند. عسل مانوکا در مقایسه با سایر عسل‌ها خاصیت ضد میکروبی قوی‌تری دارد که آن را عامل منحصربه‌فرد مانوکا یا UMF می‌نامند. تاکنون ماده‌ای که این خاصیت را به عسل مانوکا می‌دهد،‌ شناسایی نشده است. عسل از طریق یک فرایند آنزیمی پراکسید هیدروژن را آزاد می‌کند که خاصیت ضدعفونی‌کنندگی به آن می‌بخشد، اما عسل مانوکا حاوی ماده‌ای دیگر است که آن را نسبت به سایر عسل‌ها قوی‌تر و باکتر‌ی‌ها را نابود می‌کند.